Jans was nog maar 10 jaar oud, toen ze plotseling heel ziek werd. Acute leukemie luidde de diagnose, ze moest direct chemotherapie ondergaan. Bloedtransfusies hielpen haar door het zware behandeltraject heen.
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan!
Als de huisarts opeens aan je voordeur staat om je de uitslag van een bloedonderzoek mee te delen, dan weet je dat het geen goed nieuws is. Jans (nu 14 jaar) en haar ouders kregen 4 jaar geleden bezoek van hun huisarts, die vertelde dat Jans acute leukemie had. “Ik was al een tijdje niet zo lekker, en heel erg moe”, begint Jans. “Mijn ouders dachten eerst aan de ziekte van Pfeiffer. Maar ik bleek dus iets anders te hebben: acute leukemie. Ik wist helemaal niet wat dat was. Maar ik moest wel meteen naar het ziekenhuis, want het was heel gevaarlijk.”
Heel ziek
In de auto op weg naar het ziekenhuis legde haar vader het aan Jans uit: acute leukemie is kanker van het bloed. Kanker, dat kende Jans al. Een paar jaar eerder had haar moeder Mascha borstkanker gekregen, waarvoor ze nog in de nabehandeling zat. Maar nu had zij zelf dus kanker in haar bloed? “Het drong niet echt tot me door wat het betekende. Maar ik merkte wel dat ik heel ziek was. In de auto moest ik overgeven. En toen we bij het Prinses Máxima Centrum aankwamen kon ik niet meer zelf lopen; papa moest mij op zijn rug naar binnen dragen.”
“Ik zei tegen mijn vader: ‘Misschien krijg ik nu wel jouw bloed’”
“Jouw bloed”
Acute leukemie is levensbedreigend en ontwikkelt zich razendsnel, vandaar dat Jans meteen chemotherapie kreeg. “Het was zo’n rare overgang. In plaats van een normale schooldag lag ik opeens in een ziekenhuis en zag ik allemaal kinderen om me heen met kale koppies en een infuuspaal.”
Al na een paar dagen had Jans de eerste bloedtransfusie nodig, omdat haar hemoglobine (Hb) veel te laag was. Haar vader, een trouwe bloeddonor, was toevallig een paar dagen eerder bij Sanquin geweest om te doneren. “Ik zei tegen mijn vader: ‘Misschien krijg ik nu wel jouw bloed’, dat vonden we allebei een mooi idee.” Het was de eerste transfusie van vele, want het behandelingtraject van Jans was lang en erg zwaar; om dat te doorstaan had ze regelmatig donorbloed nodig. “Ik knapte er enorm van op. Het voelde iedere keer alsof mijn batterij weer opgeladen was.”
In 2022 spraken we Jans en haar vader Herbert al over haar ziekte, maar ook over zijn donorschap.
Positief blijven
Een half jaar lang was ze heel vaak in het ziekenhuis en kreeg ze intensieve chemotherapie en medicatie. “Ik probeerde er maar het beste van te maken en zo positief mogelijk te blijven”, vertelt Jans. “Ik was superblij met de kaartjes die ik kreeg en bezoek van mijn broer, opa’s en oma’s en mijn vriendinnen.” Omdat ze niet achter wilde raken met school, werd er een camerarobot in haar klas geplaatst zodat ze in het ziekenhuis toch live de lessen kon bijwonen. En regelmatig zat ze met het infuus van een bloedtransfusie in haar arm haar huiswerk te maken. “Het is me gelukt om zonder vertraging met school door te gaan”, vertelt ze trots. “Ik zit nu alweer een paar jaar op de middelbare school.”
“Het voelde iedere keer alsof mijn batterij weer opgeladen was”
De brug op
Na de eerste fase in het ziekenhuis volgde er een traject van anderhalf jaar waarin Jans thuis iedere dag chemotherapie in pilvorm kreeg. “Het duurde lang voor mijn oude energie terugkwam”, vertelt ze. “Ik moest naar school toe een brug op fietsen en dat kostte me steeds erg veel energie. Toen dat me voor het eerst weer zonder moeite lukte, was ik zó blij!” Jans was ook heel blij dat ze na haar herstel weer kon tennissen en mountainbiken. “We gaan vaak met het hele gezin mountainbiken in de Drunense duinen, ik hou van een beetje actie en snelheid”, lacht ze. Haar vader noemt haar ‘de berggeit’, want ze gaat nu als snelste van hun vieren een berg op.
Trots
Iedere keer als haar vader naar Sanquin fietst om bloed te doneren, is Jans trots op hem. “Hij helpt er zo veel mensen mee. Als je bloed kan geven, doe het dan vooral. Ik ben ontzettend dankbaar voor het donorbloed dat ik heb gekregen. Door mijn verhaal te delen, hoop ik anderen te inspireren om ook donor te worden.”