Omdat ze het HELLP-syndroom had – een vorm van zwangerschapsvergiftiging – werd Kelly na 36 weken zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis. Uit voorzorg werd ze na twee dagen al ingeleid, drie weken vóór de uitgerekende datum. “De bevalling zelf ging goed,” vertelt ze, “alleen kwam de placenta niet goed los.” Dat wordt even een uurtje naar in de operatiekamer en klaar, dacht ze. Maar het liep anders.
7 liter
Kelly: “Ze kregen op de OK niet de hele placenta verwijderd. Ik bleef maar heftig bloeden, ondanks het plaatsen van een ballon in mijn baarmoeder om het bloeden te stoppen.” Door het vele bloedverlies raakte Kelly in shock. “Mijn nieren waren gestopt met functioneren, ik werd kunstmatig in slaap gehouden. Uiteindelijk hebben ze besloten mijn baarmoeder te verwijderen om het bloeden te stoppen en mijn leven te redden. Ik had inmiddels al 7 liter donorbloed gekregen.”
Zijden draadje
Aan de dagen die volgden, heeft Kelly geen enkele herinnering. “Ik weet nog dat ik ben bevallen en dat ik wakker werd op de IC. Tussendoor ben ik bij kennis geweest, maar dat herinner ik me niet meer.” Pas op de vierde dag kon Kelly kennismaken met haar zoontje Luke. “Mijn man Michael mocht drie keer per dag samen met hem op bezoek komen, zodat Luke en ik ons konden hechten aan elkaar. Het was een onwerkelijke situatie. Ik had nauwelijks in de gaten wat er aan de hand was, zó ver van de wereld was ik.” Haar leven had aan een zijden draadje gehangen, hoorde ze later pas. “Voor mijn man en familie was het intens traumatisch geweest, zij hebben alles bewust meegekregen. Het was als een heftige film waarin ik de hoofdrol speelde, maar die ik zelf niet had gezien.”
Moeizaam herstel
Voor Kelly begon daarna een heel moeilijke tijd. “De bevalling is inmiddels tien maanden geleden, maar ik ben nog steeds aan het herstellen. Ik heb een maand in het ziekenhuis gelegen, daarna zat ik nog een maand in een rolstoel. Nog steeds heb ik heel weinig energie. Ik ben ook chronisch nierpatiënt geworden, mijn nieren functioneren door het bloedtekort nog maar voor 40 procent. Daarbovenop moet ik verwerken dat mijn baarmoeder weg is, dat ik geen kinderen meer kan krijgen en het bij onze zoon Luke blijft. Met Luke gaat het gelukkig heel goed. Hij helpt me door de minder goede dagen heen. Als mijn man en ik samen met hem plezier maken, brengt hij altijd weer een lach op mijn gezicht.”
Grote betekenis
Kelly vindt het een bijzonder idee dat ruim twintig bloeddonors samen haar leven hebben gered. “Ik was zelf vóór mijn zwangerschap ook donor, nu mag ik niet meer. Dat is jammer, maar ik heb in ieder geval ook iets kunnen bijdragen. Twee keer per jaar een half uurtje van je tijd geven, het is een kleine moeite eigenlijk. En mensen hebben geen idee hoeveel het kan betekenen voor iemand anders. In mijn geval betekent het dat ik nog leef, en dat mijn zoon een moeder heeft.”