Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Toen de man van Francien voor het eerst bloed ging doneren, ging zij mee en bleef achter in de wachtkamer. Francien: “Ik werd emotioneel bij het zien van al die mensen die rustig kwamen binnenlopen om bloed te geven, na afloop een koekje aten en weer vertrokken. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik wilde ze eigenlijk aanspreken en vertellen: ‘Joh, dit is zó belangrijk wat je doet. Je hebt hiermee mijn leven gered. Ik ben je ongelooflijk dankbaar.’ Maar ik durfde het niet. Hopelijk kan ik via dit verhaal toch duidelijk maken hoe bijzonder ik bloeddonors vind.”
Er gaat iets niet goed
Kort daarvoor was Francien geopereerd om haar baarmoeder te verwijderen. “In principe blijf je na zo’n operatie een nachtje in het ziekenhuis”, vertelt Francien. “Omdat ik bloedverdunners slik, moest ik een nacht extra blijven ter observatie.” De nacht na haar operatie kreeg Francien hevige buikpijn. “Toen ik ’s ochtends rechtop in bed wilde zitten, viel ik flauw. De hele dag bleef ik slaperig en mijn buik werd alsmaar dikker. Ik werd ook steeds benauwder, alsof iets op mijn borst drukte. Ik voelde aan mijn hele lijf: er gaat iets niet goed.”
Crashteam
Franciens Hb-waarde (indicatie van het ijzergehalte in het bloed) bleek extreem laag, waardoor de alarmbellen afgingen bij de verpleegkundigen. “Ze maakten een echo van mijn buik, daarop was te zien dat er bloed in de buikholte zat.” Een crashteam rende naar haar kamer, ze werd direct aan de beademing gelegd. “Ik was inwendig aan het leegbloeden, er zat al 3,5 liter bloed in mijn buikholte”, zegt Francien. “Het gekke was dat ik nog helder kon praten. Daardoor was niet duidelijk dat ik eigenlijk in shock verkeerde door het bloedverlies.”
Gezegend
Ze kreeg direct een transfusie met zowel rode bloedcellen als plasma. “Ze hebben in een noodvaart tien zakken erin gepompt. Daar was ik best van onder de indruk. Ik herinner me dat er een infuuslijn met bloed voor mijn gezicht hing.” Omdat ze alweer bloedverdunners had gekregen na haar eerste operatie, kon Francien niet direct opnieuw geopereerd worden. Ze kreeg vitamine K toegediend, zodat haar bloed weer kon stollen en ze operabel was. “De volgende dag, na de tweede operatie, kreeg ik opnieuw een bloeding en had ik opnieuw bloed nodig. Ik voelde me schuldig, dacht bij mezelf: goh, de bloedvoorraad van het ziekenhuis slinkt nu behoorlijk, is er nog wel genoeg bloed voor andere mensen? Het is sowieso een heel bijzonder idee, dat mensen hun bloed afstaan. Ik voel me heel gezegend dat ik dit heb mogen ontvangen.”
Pleegkind
Francien is dankzij het donorbloed heel goed hersteld van haar operatie. “Het voelde echt als een nieuw begin, alsof ik voor iets op de wereld ben gehouden. Toen ik weer thuis was, besloten mijn man en ik om eindelijk gehoor te geven aan een jarenlange wens: een pleegkind in ons gezin opnemen, naast onze zoon Sam. We zijn het traject gestart en richten nu een kamertje in voor ons nieuwe gezinslid, dat we over een paar maanden hopen te verwelkomen. En mijn man is direct bloeddonor geworden.”