Christina Oran (31) wilde vroeger graag bloeddonor worden, tot ze zelf opeens bloed nodig had vanwege chronische leukemie. Nu vertelt ze hoe belangrijk het werk van donors is. Zo kan ze toch nog iets doen voor andere mensen.
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Christina was 19 jaar toen ze ziek werd: ze kreeg overal blauwe plekken, ze was steeds heel moe en ze verloor gewicht. “Ik liep voor mijn opleiding stage in een winkel en als ik ’s avonds thuiskwam, had ik geen trek om te eten. Dat vonden mijn ouders heel vreemd.” Er volgde bloedonderzoek via de huisarts en haar ouders kregen de uitslag: chronische leukemie, een vorm van bloedkanker waarbij het beenmerg kwaadaardige en te veel witte bloedcellen aanmaakt. Omdat Christina een verstandelijke beperking heeft, leek het haar familie eerst beter om haar niks te vertellen. “Maar ik merkte wel dat er iets niet klopte,” zegt Christina, “want iedereen was heel verdrietig. Mijn ouders moesten veel huilen, daar werd ik een beetje bang van. En ik wist dat het niet goed was dat ik zo veel blauwe plekken had.”
Slechte witte bloedcellen
De dokter legde haar toen uit wat haar ziekte betekende. “Hij zei dat ik te veel witte bloedcellen in mijn lichaam had, en dat ik daar ziek van werd. Dus ik dacht: dan zal ik wel naar het ziekenhuis moeten.” En inderdaad, Christina werd twee weken opgenomen in het ziekenhuis voor een behandeling. “Ze haalden de slechte witte bloedcellen uit mijn bloed, ze hebben me drie dagen lang onder een apparaat gelegd en ik heb ander bloed gekregen van gezonde mensen. Dat heeft mij enorm geholpen. Daarna mocht ik kiezen of ik terug wilde naar mijn stage of thuis wilde revalideren. Ik wilde liever thuisblijven, want ik was natuurlijk ziek. Ik wilde graag herstellen en beter worden.”
Knuffelaapje
Met een half jaar thuis uitrusten kwam Christina er weer bovenop. Ze had veel steun aan haar knuffelaapje, dat ze als troost van haar school had gekregen. “Die heb ik nog steeds, ik noem hem m’n ziekteknuffel.” Het boek Achtste-groepers huilen niet van Jacques Vriens heeft haar ook erg geholpen. “Na het lezen van dit boekje begreep ik mijn ziekte veel beter en kon ik het een plaats geven.”
Wekelijks ging Christina op controle in het ziekenhuis, bovendien kreeg ze medicijnen om de leukemie onder controle te houden. Christina: “Die medicijnen moet ik al die jaren later nog slikken. Ik heb chronische leukemie, chronisch betekent ‘voor altijd’, dus ik ben bang dat ik ze voor de rest van mijn leven zal moeten blijven nemen.”
“Ik heb ander bloed gekregen van gezonde mensen, dat heeft mij enorm geholpen”
Ervaringsdeskundige
Gelukkig gaat het daardoor wel goed met Christina. Ze werkt als ervaringsdeskundige bij LFB, een belangenorganisatie door en voor mensen met een verstandelijke beperking. Ze praat regelmatig met studenten van zorgopleidingen; aan hen legt ze uit hoe het is om een verstandelijke beperking te hebben en hoe ze wil dat mensen met haar omgaan. “Ik vertel bijvoorbeeld dat ze niet 10x achter elkaar moeten vragen hoe het met mij gaat, maar dat ze bijvoorbeeld ook kunnen vragen of ik hobby’s heb of wat ik leuk vind om te doen. Dan komen ze geïnteresseerder over.”
Anderen helpen
Christina heeft ook een presentatie gemaakt over hoe het voor haar was om leukemie te krijgen. Ze vertelt daarin hoe belangrijk bloeddonors voor haar zijn geweest. “Toen ik jong was en hoorde over bloeddonors, wilde ik dat zelf later ook worden.* Want ik wil graag andere mensen helpen. Maar ja, ik werd op mijn 19de ziek en nu mag ik nooit meer een donor zijn. Ik ben bloeddonors wel enorm dankbaar, het is echt heel knap wat zij doen. Mijn arts zei dat als zij er niet waren geweest, ik was doodgegaan. Van dat idee kan ik af en toe nog wel verdrietig worden. Ik hoop maar dat andere mensen ook zien hoe belangrijk bloeddonors zijn.”
*Donors met een verstandelijke beperking mogen donor worden wanneer ze de vragenlijst en uitleg kunnen begrijpen. Dit wordt beoordeeld tijdens het keuringsgesprek.