“Kleine moeite die een wereld van verschil kan maken”

“Ik weet hoe belangrijk bloeddonaties zijn,” begint Remco (54), “want mijn leven is ooit, lang geleden, gered door een bloedtransfusie.” Remco kreeg namelijk toen hij 7 jaar oud was een ongeval waarbij hij veel bloed verloor. “Ik was op 6-jarige leeftijd al een oog kwijtgeraakt door een ongeluk met pijl en boog. Daardoor kon ik niet meer zo goed diepte zien. Een jaar later liep ik per ongeluk door de glazen deur van de hal in het appartementencomplex waar wij woonden. De scherven van het glas veroorzaakten een levensgevaarlijke slagaderlijke bloeding in mijn bovenbeen.” 

“Ik kreeg als 7-jarige een slagaderlijke bloeding aan mijn been” 

100 hechtingen 

Een buurman hoorde Remco’s geschreeuw en snelde toe; hij wist het bloeden te stelpen door zijn been af te binden. Remco: “Mijn vader werd erbij gehaald en die heeft me met de auto naar het ziekenhuis geracet. Daar werd ik direct geopereerd en kreeg ik een bloedtransfusie. Eerlijk gezegd kan ik me van het ongeluk niet veel meer herinneren, het is zó lang geleden. Ik weet wel dat ik 100 hechtingen in mijn been kreeg en dat ik er bijna niet meer geweest was. Zonder donorbloed had ik het niet gehaald, is me verteld.” 

Goed idee 

Remco overleefde het gelukkig en werd later vader van twee kinderen. Remco: “Toen ik zelf kinderen kreeg, realiseerde ik me pas hoeveel zorgen mijn ouders moeten hebben gehad om mijn ongelukken. Mijn dochter besloot op haar 18^de om zich aan te melden als bloeddonor. Goed idee, dacht ik, dat ga ik ook doen. Bovendien speelde ergens de herinnering aan mijn ongeluk nog mee. Ik heb zelf veel te danken aan bloeddonors, dus ik wilde anderen ook diezelfde hulp geven. Maar de hoofdreden dat ik donor werd, was dat ik geen excuus kon bedenken om níet donor te worden. Het is zo vanzelfsprekend om te doen. En omdat mijn beide kinderen inmiddels volwassen waren, had ik ook meer tijd.” 

 “Ik kon ook geen excuus bedenken waarom ik níet donor zou worden” 

Plasmadonaties 

Het is inmiddels vier jaar geleden dat Remco zich aanmeldde, samen met zijn vrouw die ook enthousiast was. “Er was nog even sprake van dat ik misschien geen donor mocht worden, omdat ik als kind die transfusie had gehad. Maar de regel van Sanquin dat je niet mocht doneren na een transfusie, gold voor transfusies vanaf 1980*. En ik had mijn transfusie vlak daarvóór gekregen, in 1979. Dus kwam ik toch door de keuring.”  

Remco begon met bloed geven, maar stapte na een jaar over op plasmadonaties toen hij hoorde dat die hard nodig waren. “Ik probeer eens per 4 à 6 weken naar de afnamelocatie te gaan. Meestal plan ik mijn bezoek aan het einde van de middag in. Dan fiets ik vanaf mijn werk in Katwijk naar de afnamelocatie in Leiden en lig ik een uurtje relaxed in de afnamestoel. Daarna ga ik naar huis. Ik heb nooit ergens last van na het doneren. Van plasma geven herstel je ook sneller dan van bloed geven, heb ik begrepen. Het is echt een heel kleine moeite, die een wereld van verschil kan maken voor iemand anders.”  

*Sanquin sloot voorheen mensen die na 1980 een bloedtransfusie hadden ontvangen automatisch uit vanwege het risico op de overdracht van de ziekte van Creutzfeldt-Jakob variant (vCJD). Maar sinds 1 oktober 2024 kunnen mensen die eerder een bloedtransfusie hebben ontvangen, mogelijk zelf (weer) bloed- of plasmadonor worden.